Every artistic movement has its respectable name. Thinking of Salvador Dali and his work (who has not seen the infamous 'clocks' painting?) brings to mind one word: surrealistic. It is, in fact, a fairly correct description, as Dali is one of the best known representatives of surrealism. Lev Tolstoy, however, based his novels on everyday life, avoiding exaggeration or idealisation. His way of writing is characteristic for literary realism. Those two examples of thoroughly different artistic movements show that their names actually reflect characteristics of the content their representatives created.
But how should we name something between surrealism and realism? The fascination with the paranormal and imagination, glorious ideas, but also with the variety of human emotions and the need to express them? These are features that connect the work of Juliusz Słowacki, William Wordsworth, John Keats and numerous other writers and poets. The word 'romanticism', first popularized by German poet August Schlegel, seems to describe the movement very well. Although love, usually unrequited, was also present in romantic literature, the name does not origin from unreturned passion, but rather from (not necessarily nihilistic) idea of sadness, hopelessness and heroic fight.
All those features explain why their embodiment - a romantic poet - is also called a doomed artist. This term, however, is not limited to describing poets living and writing between 18th and 19th century, even though they are associated with it most often. In fact, even in modern times, there are many 'doomed' artists - struggling with lack of understanding and acceptance from others, having ideals they firmly stand for, sometimes even, through their art, introducing us not only to their views on the world around them, but to the one they have created themselves.
Yet, as stated above, romantic poets are the most prominent examples of this idea. And, among them, there are those who are 'textbook' doomed artists – one of them being English poet Thomas Chatterton.
He was born and raised in Bristol. His childhood was marked by absence of his father, who died when Thomas' mother was still pregnant. Surprisingly, in the 18th century, the young poet's untimely death – which is considered a suicide, fulfilling the narrative of a misunderstood and depressed artist - was not widely noticed, even though he is now recognized as one of the most famous romantic poets. However, him turning to political journalism by the end of his life, was not the cause of that; instead, it can be explained by the fact that Chatterton was a forger - he published his work under a changed name, pretending to have discovered poems written by a medieval priest, Thomas Rowley.
Despite Chatterton’s legend and talent, there are, undeniably, other English poets that are import_ant figures in romantic literature: John Keats and Percy Bysshe Shelly, whose literary work, just like in the young forger’s case, was recognized and acclaimed short before or after their early demises. Moreover, both of them were influenced and in awe of Lord Byron – considered to be one of the most import_ant and widely recognized authors in the history of Great Britain. But it was not only a shared passion for poetry that intertwined their fates – it was the fate of a romantic artist itself.
Keats’ parents struggled with financial problems. When their children were still minors, Mr. Keats died in an unfortunate accident; his death was soon followed by passing of Mrs. Keats. John and his siblings were then placed under the care of their grandmother, yet shortly after he decided to start a career in medicine in order to ensure financial independence. Despite being successful as a young surgeon, Keats’ heart’s biggest desire was to become a poet, which lead to the beginning of his own medical problem, depression – because of his job he did not have enough time to pursue his writing career. The decision to leave the medical field for good caused him some financial problems, and therefore he was forced to move in with his brothers.
Even though his first publication, Poems, received unfavourable reviews by critics, John Keats did not hesitate to keep writing; one of his best known poems remains Ode On An Grecian Urn, a poetical praise of truth and beauty. He put his pen down just few months before his death of tuberculosis at 25. At his deathbed, he asked his friend to engrave, instead of his real name, ‘The Young Poet’ on his tombstone.
Keats fellow writer, however, Percy Shelley, did not experience a troubled childhood, but rather a troubled youth. His poor performance at school, along with some of his physical features, were the cause of him being constantly tormented by other students. This might have triggered his inappropriate, and sometimes even dangerous, behavior, such as causing an explosion at school. Later in his life, he became involved in various love affairs, finally settling down with his sister’s friend, Harriet. They marriage did not last long, mostly because Harriet’s sister negative influence on her, and Shelley ended up leaving his wife while she was pregnant with their second child.
Years later, together with his second wife, Mary (the author of Frankenstein), he met Lord Byron. This encounter had a great impact on Shelley’s style of writing. It is worth noticing that inspiration played a huge role not only in his work, but in romanticism in general – whether it meant admiring other poets, wanting to praise the nature, or being driven by internal struggle, but also overwhelming social issues, as in Shelley’s Masque of Anarchy, later praised by Karl Marx.
His life was cut short when the boat he was navigating sank in the sea. The cause of the accident was never fully understood; some believed he was killed by political opponents, whereas others claim Shelley never recovered from the troubled relationships with others he had in the past, and, just like Chatterton, committed suicide.
Those three indisputably talented poets, along with Lord Byron, can help us understand the true nature of the romantic era, which manifested itself not just as a specific literary style, but mostly as a story of an artists’ life. Chain of events in a romantic poet’s life, who might have been born in a poverty, or a wealthy family, physically healthy or not, always sparked similar outcome – the struggle of being rejected by their environment and society, feeling constantly misunderstood even by loved ones, in many cases because of held ideals, but also when trying to express the blend of emotions, as personality was a factor that shaped the poet as well. Being caring, introverted, engaged in own fantasy were the traits such person seemed to possess, yet I did not mean he or she was weak, but rather vulnerable to the whirl of emotional challenges and demands the world offered them.
It does not, obviously, mean, that romantic poetry is not worth appreciation, as, just like any other literary period, it was the time when a great amount of admirable work was created, and which is enjoyed to this day. It is simply the vital and outward representation of romantic ideals through a person’s life that makes the image of a doomed artist extraordinary and causing a lively discussion today, as well as at the turn of 18th and 19th century.
17 May 2016
Cars liberate us rather than enslave us
It is hard to imagine any modern society without cars, Whether it is an old truck driven by a lumberjack, or a celebrity's newest Ferrari, cars are now a permanent feature in our lives. Nonetheless, in my opinion, despite constant use, people have not become enslaved by their vehicles, but rather liberated.
To begin with, cars are more convenient than public transport. Commuting by train or bus means having to come to the bus stop on a specified time, waiting there, sometimes in a piercing cold, being aware of delays, and, finally, spending the journey in a company of noisy and usually unpleasant smelling people. Passing such overcrowded bus in a comfortable car, with air conditioning and music you like - not the noise teenagers play from their phones - surely is more tempting than using public transport.
Secondly, you can go anywhere you want by a car. For instance, a car can cross long distances, but it is unlikely that it will take you to the exact place you want; the passenger still has to commute from the train station to their destination. It is also impossible to walk or cycle hundreds of kilometers. If you drive a car, neither the distance, nor the location is a problem anymore.
Thirdly, by owning a car you are no longer dependent on others. There is no need to pay for a ticket or to ask someone for a ride. Moreover, time is no longer an obstacle - by driving yourself you can go to the chosen place even in the middle of the night, which is not the case when relying on someone else.
In contrast, there are people who say that cars are a waste of money; we buy the newest and the most expensive ones, even if we do not need such advanced vehicles, simply to impress others, which is a form of enslavement. But we do the same with any other valuable thing we own, not just cars. Competing, even in a form of impressing, is a part of human nature, and thus such argument should not be used against owning a car.
To sum up, I believe that cars give us a lot of liberty. They spare us from constantly relying on other people, as well as make travelling more comfortable, and, what is most important, help us save the time ans energy we would lose while using other forms of communication.
To begin with, cars are more convenient than public transport. Commuting by train or bus means having to come to the bus stop on a specified time, waiting there, sometimes in a piercing cold, being aware of delays, and, finally, spending the journey in a company of noisy and usually unpleasant smelling people. Passing such overcrowded bus in a comfortable car, with air conditioning and music you like - not the noise teenagers play from their phones - surely is more tempting than using public transport.
Secondly, you can go anywhere you want by a car. For instance, a car can cross long distances, but it is unlikely that it will take you to the exact place you want; the passenger still has to commute from the train station to their destination. It is also impossible to walk or cycle hundreds of kilometers. If you drive a car, neither the distance, nor the location is a problem anymore.
Thirdly, by owning a car you are no longer dependent on others. There is no need to pay for a ticket or to ask someone for a ride. Moreover, time is no longer an obstacle - by driving yourself you can go to the chosen place even in the middle of the night, which is not the case when relying on someone else.
In contrast, there are people who say that cars are a waste of money; we buy the newest and the most expensive ones, even if we do not need such advanced vehicles, simply to impress others, which is a form of enslavement. But we do the same with any other valuable thing we own, not just cars. Competing, even in a form of impressing, is a part of human nature, and thus such argument should not be used against owning a car.
To sum up, I believe that cars give us a lot of liberty. They spare us from constantly relying on other people, as well as make travelling more comfortable, and, what is most important, help us save the time ans energy we would lose while using other forms of communication.
18 April 2016
Advantages and disadvantages of having a summer job
These days, devoting our free time in summer to work is nothing unusual. The hottest months of the year bring to mind a deserved rest and getting up late, but, for those who need it, holidays can also be a great opportunity to find a short-time job.
One major advantage of having a summer job are additional earnings. Whether someone needs extra income to provide for their family, wants to add it to their savings, or simply buy a new mobile phone, working in summer is an easy way to earn money, as there are many businesses willing to hire more employees during holidays.
Furthermore, spending summertime working is a great opportunity to gain job experience, which, most of the time, is crucial when trying to get a full-time job. If an employer read your resume and learns that you used to work before, especially in a similar field, your chances of getting hired will be highly increased.
On the other hand, while consisting of relatively easy tasks, summer job can be time consuming. For those who already work full-time, or students, holidays are a time of rest and having fun. Being employed reduces chances of fully relaxing, most of the time needed before coming back to daily chores.
Apart from that, it is usually young people who seek this kind of employement, many of them still being in high school, or university students. Employers might take advantage of their lack of experience in business, and deliberately pay them less or extend their working hours, hoping that they will not realize that or will be afraid to speak up.
On the whole, there are both advantages and disadvantages of having a summer job. Additional earnings are helpful in a variety of situations, but, like most of the things associated with money, it can be tiring and risky.
One major advantage of having a summer job are additional earnings. Whether someone needs extra income to provide for their family, wants to add it to their savings, or simply buy a new mobile phone, working in summer is an easy way to earn money, as there are many businesses willing to hire more employees during holidays.
Furthermore, spending summertime working is a great opportunity to gain job experience, which, most of the time, is crucial when trying to get a full-time job. If an employer read your resume and learns that you used to work before, especially in a similar field, your chances of getting hired will be highly increased.
On the other hand, while consisting of relatively easy tasks, summer job can be time consuming. For those who already work full-time, or students, holidays are a time of rest and having fun. Being employed reduces chances of fully relaxing, most of the time needed before coming back to daily chores.
Apart from that, it is usually young people who seek this kind of employement, many of them still being in high school, or university students. Employers might take advantage of their lack of experience in business, and deliberately pay them less or extend their working hours, hoping that they will not realize that or will be afraid to speak up.
On the whole, there are both advantages and disadvantages of having a summer job. Additional earnings are helpful in a variety of situations, but, like most of the things associated with money, it can be tiring and risky.
22 March 2016
connections/freedom/hope
You are of course not responsible for every bad thing that happens to you, but in case you are, what do you do? You start complaining and try to blame your failure on others. Do you think that you can't do anything wrong, or maybe you are too ashamed to admit that you're actually not perfect? What's my point? You need to face reality. Start seeing the world how it is instead of how you want it to be. Not everyone is good or trustworthy, in fact, there are many people who will take advantage of you if you believe otherwise. When someone disagrees with you, they have the right to do that, and the only proper reaction to their disagreement is to accept it. What matters are facts, not feelings, so don't be afraid to speak up because you might offend someone. Remember, it's up to you how you react. Will you get angry or upset, or will you just move on with your life? Obviously, it doesn't mean that you should go and call people names just because you have the right to do it; it's a matter of being a decent human being. But if you try to forbid it, you're actually against free speech. We live in a civilized society, we have all the things people in some regions of the world could only dream of. It doesn't mean that you should take a blame for a tragedy that happens thousands of miles away, in a country you probably have never heard of, and that you have nothing to do with. But you should definitely ask yourself - do I have any real reason to complain? Or do I simply expect people to treat me better because in my own mind and only in my mind I deserve to be pat on the head with a smile? No, you deserve to be slapped in the face. I don't expect any of you to believe or like what I'm saying because I know that people hate being told what to do. Yet you, by the way, follow trends, your support or criticism of the famous and politicians is based on how media portraits them, and it's your point of view that others should share because of course, it has no loopholes. All I'm asking for is that you could sometimes, just sometimes, think that you might be wrong and that absolutely everyone makes mistakes. As soon as you realize that your life will become way easier and less bitter.
22 January 2016
"Beowulf" and "The Hobbit" - comparison
Inspiration in literature, and in other forms of art, is sometimes seen as a bad thing. Admiring and wanting to pay a tribute to something we enjoy might be interpreted as laziness or plagiarism.
Sadly, usually it is the case. Authors think that they are not skilled or talented enough to create a piece of work they want, which is nothing but a common feeling, but it should not be understood as a reason to steal somebody else's work. There is, also, a group of creators who do not care about their abilities, and more often than not, do not care about art and, most importantly, the work others put in creating their own - all they want is to be praised.
These are examples of plagiarism - an act completely different than inspiration. I think that Vincent van Gogh described it well: "It is good to love many things, for therein lies the true strength, and whosoever loves much performs much, and can accomplish much, and what is done in love is well done."
This is what I believe was going through John Tolkien's head when he wrote 'Hobbit'.
After the World War I has ended, the author, who used to serve in the army, decied to leave it, and started to look for a job related to writing.
Tolkien became a succesful translator. His interest in Middle English literature was very visible: a translation of 'Sir Gawain and The Green Kinght' was one of his most known pieces of work. He also translated 'Beowulf'; however, he never decided to show his translation to the world. It was published by a family member after his death.
Tolkien also told the story of Grendel in one of his poems, "The Lay of Beowulf".
"In October 1920 I went to Leeds as Reader in English Language" Tolkien says, "with a free commission to develop the linguistic side of a large and growing School of English Studies, in which no regular provision had as yet been made for the linguistic specialist." As a university professor, John Tolkien wrote a lecture where he discussed the matter of his previous translation, named "Beowulf: The Monsters and the Critics". In the lecture, he does not criticise the poem itself, but rather the way it is interpreted.
But it was not the end of Tolkien's fascination with the old english poem. In late 1930's, he published his two most famous books to date, "The Hobbit" (the second one being "The Lord of The Rings"), which was most likely based on the plot of "Beowulf". Similarities between characters can be found too.
At first it might seem, that Bilbo Baggins, the main character in "The Hobbit", does not have much in common with Beouwlf, except for the fact that their names begin with the same letter. While the son of Ecgtheow has always been courageous, Bilbo is described as loving paceful and simple life, and being cowardly. The author said: "Hobbits are an unobtrusive, but very ancient people, more numerous formerly than they are today; for they love peace and quiet and good tilled earth: a well-ordered and well-farmed countryside was their favourite haunt." Yet, the more difficulties and dangers the character has to face, the more he resembles Beowulf. He does not daydream of coming back his home anymore; instead, he displays strength and intelligence, the traits that can be found while studying the warrior from Geatland.
Additionaly, the biggest difference between the two characters is not the early dissimilatiry in personalities, but rather their fate: Tolkien allowed Bilbo to survive and even come back to his old life, whereas the author of Beowulf decided that the warrior would die.
Chain of events shows even more obvious examples of similarities. Both the poem, and the book, describe, obviously, mythological and supernatural creatures, one of them being the dragon. Tolkien himself said: "[...] real dragons, essential both to the machinery and the ideas of a poem or tale, are actually rare. In northern literature there are only two that are significant: we have but the dragon of the Völsungs, Fáfnir, and Beowulf's bane."
Both monsters, as the most popular image of dragon indicates, are huge and breath fire. Smaug, the dragon described in "The Hobbit" gaurds a magnificent treasure - and so does the dragon from "Beowulf". What I find most interesting is the fact, that neither Smaug, nor the second dragon, were killed by main characters themselves. "Beowulf"'s dragon dies defeated with the help of Wiglaf, who wounded the monster's throat, so that it could no longer attack with fire. The one who ended Smaug's life was Bard, a skilled archer. He shot Smaugh right in the heart.
What is also worth a note is that at the moment of defeating the dragon, Beowulf has been the king of the Geates for a few decades. The battle left him severely injured; just before his death, he adresses his last words to Wiglaf. In "The Hobbit", we can find Thorin - an old king, who died because of battle wounds, and who was also given a chance to speak before his death. Even though the meaning of what Beowulf and Thorin said on their deathbeds was slightly different, the causes of their death, and how they perished, do not differ much.
Comparing the book and the poem might led to a thought that "The Hobbit" is, in fact, Tolkien's version of Beowulf; that he simply changed what he didn't like in the story and presented the world his take on it. I would not agree with that. While the sories share many similarities, what I tried to present above, they also differ too much to call Tolkien's work a 'renewed' version of Beowulf.
To sum up, Tolkien's appreciation of Beowulf has clearly reflected itself in his own work, not in an obvious way, but rather making the reader think of their own cloues and possibilities about how much the world of Beowulf influenced the plot and characters of The Hobbit.
Sadly, usually it is the case. Authors think that they are not skilled or talented enough to create a piece of work they want, which is nothing but a common feeling, but it should not be understood as a reason to steal somebody else's work. There is, also, a group of creators who do not care about their abilities, and more often than not, do not care about art and, most importantly, the work others put in creating their own - all they want is to be praised.
These are examples of plagiarism - an act completely different than inspiration. I think that Vincent van Gogh described it well: "It is good to love many things, for therein lies the true strength, and whosoever loves much performs much, and can accomplish much, and what is done in love is well done."
This is what I believe was going through John Tolkien's head when he wrote 'Hobbit'.
After the World War I has ended, the author, who used to serve in the army, decied to leave it, and started to look for a job related to writing.
Tolkien became a succesful translator. His interest in Middle English literature was very visible: a translation of 'Sir Gawain and The Green Kinght' was one of his most known pieces of work. He also translated 'Beowulf'; however, he never decided to show his translation to the world. It was published by a family member after his death.
Tolkien also told the story of Grendel in one of his poems, "The Lay of Beowulf".
"In October 1920 I went to Leeds as Reader in English Language" Tolkien says, "with a free commission to develop the linguistic side of a large and growing School of English Studies, in which no regular provision had as yet been made for the linguistic specialist." As a university professor, John Tolkien wrote a lecture where he discussed the matter of his previous translation, named "Beowulf: The Monsters and the Critics". In the lecture, he does not criticise the poem itself, but rather the way it is interpreted.
But it was not the end of Tolkien's fascination with the old english poem. In late 1930's, he published his two most famous books to date, "The Hobbit" (the second one being "The Lord of The Rings"), which was most likely based on the plot of "Beowulf". Similarities between characters can be found too.
At first it might seem, that Bilbo Baggins, the main character in "The Hobbit", does not have much in common with Beouwlf, except for the fact that their names begin with the same letter. While the son of Ecgtheow has always been courageous, Bilbo is described as loving paceful and simple life, and being cowardly. The author said: "Hobbits are an unobtrusive, but very ancient people, more numerous formerly than they are today; for they love peace and quiet and good tilled earth: a well-ordered and well-farmed countryside was their favourite haunt." Yet, the more difficulties and dangers the character has to face, the more he resembles Beowulf. He does not daydream of coming back his home anymore; instead, he displays strength and intelligence, the traits that can be found while studying the warrior from Geatland.
Additionaly, the biggest difference between the two characters is not the early dissimilatiry in personalities, but rather their fate: Tolkien allowed Bilbo to survive and even come back to his old life, whereas the author of Beowulf decided that the warrior would die.
Chain of events shows even more obvious examples of similarities. Both the poem, and the book, describe, obviously, mythological and supernatural creatures, one of them being the dragon. Tolkien himself said: "[...] real dragons, essential both to the machinery and the ideas of a poem or tale, are actually rare. In northern literature there are only two that are significant: we have but the dragon of the Völsungs, Fáfnir, and Beowulf's bane."
Both monsters, as the most popular image of dragon indicates, are huge and breath fire. Smaug, the dragon described in "The Hobbit" gaurds a magnificent treasure - and so does the dragon from "Beowulf". What I find most interesting is the fact, that neither Smaug, nor the second dragon, were killed by main characters themselves. "Beowulf"'s dragon dies defeated with the help of Wiglaf, who wounded the monster's throat, so that it could no longer attack with fire. The one who ended Smaug's life was Bard, a skilled archer. He shot Smaugh right in the heart.
What is also worth a note is that at the moment of defeating the dragon, Beowulf has been the king of the Geates for a few decades. The battle left him severely injured; just before his death, he adresses his last words to Wiglaf. In "The Hobbit", we can find Thorin - an old king, who died because of battle wounds, and who was also given a chance to speak before his death. Even though the meaning of what Beowulf and Thorin said on their deathbeds was slightly different, the causes of their death, and how they perished, do not differ much.
Comparing the book and the poem might led to a thought that "The Hobbit" is, in fact, Tolkien's version of Beowulf; that he simply changed what he didn't like in the story and presented the world his take on it. I would not agree with that. While the sories share many similarities, what I tried to present above, they also differ too much to call Tolkien's work a 'renewed' version of Beowulf.
To sum up, Tolkien's appreciation of Beowulf has clearly reflected itself in his own work, not in an obvious way, but rather making the reader think of their own cloues and possibilities about how much the world of Beowulf influenced the plot and characters of The Hobbit.
15 March 2014
Zestaw VII - "Szczere i otwarte masy" (czytanie ze zrozumieniem)
1. d
2. czyni atrakcję z prywatności, dowodzi, że wszystko jest na sprzedaż, posługuje się złą polszczyzną
3. zanikanie więzi społecznych
4. dawniej przestrzeń życiowa obejmowała najwyżej lokalną społeczność; współcześnie dzięki mediom tę przestrzeń tworzą masy
5. ludowe: tańce, przebierańce, jarmarki
elitarne: śpiewy, gry, łowy, turnieje, przedstawienia
6. inteligencja recenzowała i oceniała kulturę i w ten sposób decydowała, co trafi do mas
7. wspólnym celem inteligencji i władzy komunistycznej było działanie chroniące obywateli przed tandetą i trzeciorzędnością, wyrażające się w szerzeniu oddziaływania kultury wyższej na masy
8. uczestnicy zabawy, to ludzie, którzy sami sobie organizują zabawi zamienili się w publiczność - ludzi, którzy bawią się dzięki innym
9. rodowód publiczności kulturalnej jest wyraźny, wywodzi się w prostej linii od kultury dworskiej, szlacheckiej i mieszczańskiej
11. publiczność albo krytykuje, albo lubi osoby sławne; organizatorzy wykorzystują skłonność do osądzania innych i pozwalają widzom decydować o losach bohaterów programu
12. autorka uważa, że normy kulturowe się zmieniają, a wręcz zanikają, ponieważ rządzą masy
13. a
14. c
15. rzeczywistość niedorobiona - rzeczywistość prawdziwa
wymanewrować z gry - wykluczyć z gry
pompować popularność - zwiększać popularność
ludzie niewyrobieni - ludzie prości
2. czyni atrakcję z prywatności, dowodzi, że wszystko jest na sprzedaż, posługuje się złą polszczyzną
3. zanikanie więzi społecznych
4. dawniej przestrzeń życiowa obejmowała najwyżej lokalną społeczność; współcześnie dzięki mediom tę przestrzeń tworzą masy
5. ludowe: tańce, przebierańce, jarmarki
elitarne: śpiewy, gry, łowy, turnieje, przedstawienia
6. inteligencja recenzowała i oceniała kulturę i w ten sposób decydowała, co trafi do mas
7. wspólnym celem inteligencji i władzy komunistycznej było działanie chroniące obywateli przed tandetą i trzeciorzędnością, wyrażające się w szerzeniu oddziaływania kultury wyższej na masy
8. uczestnicy zabawy, to ludzie, którzy sami sobie organizują zabawi zamienili się w publiczność - ludzi, którzy bawią się dzięki innym
9. rodowód publiczności kulturalnej jest wyraźny, wywodzi się w prostej linii od kultury dworskiej, szlacheckiej i mieszczańskiej
11. publiczność albo krytykuje, albo lubi osoby sławne; organizatorzy wykorzystują skłonność do osądzania innych i pozwalają widzom decydować o losach bohaterów programu
12. autorka uważa, że normy kulturowe się zmieniają, a wręcz zanikają, ponieważ rządzą masy
13. a
14. c
15. rzeczywistość niedorobiona - rzeczywistość prawdziwa
wymanewrować z gry - wykluczyć z gry
pompować popularność - zwiększać popularność
ludzie niewyrobieni - ludzie prości
14 November 2013
Wpływ rewolucji na psychikę Cezarego Baryki - rozprawka
Tytułowa idea wryła się mocno w umysł Cezarego, mimo jego naiwności i euforii, które nie pozwalały mu do końca zrozumieć jej podstaw i przesłania.
Ojciec Cezarego wyruszył na wojnę, co znacząco wpłynęło na stosunek syna do walk i rozruchów. Ze spokojnego i uprzejmego chłopca, stał się buntownikiem, nieakceptującym innych racji, przesuwającym granice swoich idei coraz dalej i dalej.
Gdy do jego rodzinnej miejscowości dotarła wiadomość i rewolucji, chłopak zupełnie zatracił się. Postanawia rzucić edukację wraz z kilkoma innymi osobami. Kierowało nim również pragnienie ucieczki, spróbowania nowości.
Z biegiem czasu stosunek bohatera do otoczenia zmieniał się jeszcze bardziej. Gościł na ludowych zgromadzeniach, gdzie obecni prezentowali swoje pomysły i racje, których z ochotą słuchał, gdyż były one bliskie jego własnym poglądom. Czuł się bardzo dobrze na tych spotkaniach, związał się, nie tylko z ludźmi, ale i z ich opiniami, całym sercem. Często zwierzał się swojej matce z przebiegu zgromadzeń, lubił, gdy słuchała jego opowiadań.
Wszystko ma jednak swój koniec. Entuzjazm do walki opadł, sama rewolucja zakończyła się. Wywołało to kolejny przewrót w umyśle Cezarego. Gdy wygasła euforia, wzrosło w nim znowu poczucie miejscowej rzeczywistości. Szarość dnia codziennego sprawiła, iż ponownie zaczął odczuwać utracone wcześniej emocje. Prawie zapomniał, jak ważna może być empatia, troska o drugiego człowieka, codzienne trudy i problemy.
Takie pobudzenie uczuć sprawiło, że ponownie dostrzegł swoją matkę, ale już nie jako kogoś, komu z entuzjazmem opowiadał o najnowszych planach innych buntowników. Zauważył jej zmęczenie, coraz częściej pojawiające się zmarszczki, spadek kondycji. Wyglądała starzej, niż inne kobiety w jej wieku.
Cezarego zaczęły nękać wyrzuty sumienia. Długo nie chciał dopuścić do siebie tej myśli, lecz w końcu zrozumiał, że pogorszenie stanu zdrowia matki spowodowane jest jego wybrykami. Zbyt pochłonięty światłymi ideami, przestał przejmować się innymi ludźmi, którzy przecież również należeli do rzeczywistości miasteczka, o której z taką lubością zapomniał.
Rozmyślania na ten temat wciąż nie dawały mu spokoju, aż w końcu przyznał sam przed sobą, że czas porzucić idylliczne hasła. Zaczął wyręczać matkę w czynnościach, które mogły sprawiać jej trudność. Role syna i zmęczonej kobiety nareszcie odwróciły się, a nawet oboje zaczęli wspierać się wzajemnie.
Mimo smutku, jaki pozostawiły w Baryce wizja odchodzącej w zapomnienie rewolucji i krótka euforia nią spowodowana, przeżycia te dobrze wpłynęły na jego osobowość i poczucie wartości. Docenił prostotę codzienności, zrozumiał, że mimo największych starań, nigdy nie uda się w pozytywny sposób uciec od rzeczywistości. Poznał też konsekwencje, jakie mogą wyniknąć z powodu zbytniego poświęcenia uwagi rzeczom ulotnym i oddziałującym na uczucia, a zapominaniu o sprawach ważniejszych - i pewnych - które mimo swojej monotonności, pozostaną na zawsze częścią życia młodego człowieka.
Ojciec Cezarego wyruszył na wojnę, co znacząco wpłynęło na stosunek syna do walk i rozruchów. Ze spokojnego i uprzejmego chłopca, stał się buntownikiem, nieakceptującym innych racji, przesuwającym granice swoich idei coraz dalej i dalej.
Gdy do jego rodzinnej miejscowości dotarła wiadomość i rewolucji, chłopak zupełnie zatracił się. Postanawia rzucić edukację wraz z kilkoma innymi osobami. Kierowało nim również pragnienie ucieczki, spróbowania nowości.
Z biegiem czasu stosunek bohatera do otoczenia zmieniał się jeszcze bardziej. Gościł na ludowych zgromadzeniach, gdzie obecni prezentowali swoje pomysły i racje, których z ochotą słuchał, gdyż były one bliskie jego własnym poglądom. Czuł się bardzo dobrze na tych spotkaniach, związał się, nie tylko z ludźmi, ale i z ich opiniami, całym sercem. Często zwierzał się swojej matce z przebiegu zgromadzeń, lubił, gdy słuchała jego opowiadań.
Wszystko ma jednak swój koniec. Entuzjazm do walki opadł, sama rewolucja zakończyła się. Wywołało to kolejny przewrót w umyśle Cezarego. Gdy wygasła euforia, wzrosło w nim znowu poczucie miejscowej rzeczywistości. Szarość dnia codziennego sprawiła, iż ponownie zaczął odczuwać utracone wcześniej emocje. Prawie zapomniał, jak ważna może być empatia, troska o drugiego człowieka, codzienne trudy i problemy.
Takie pobudzenie uczuć sprawiło, że ponownie dostrzegł swoją matkę, ale już nie jako kogoś, komu z entuzjazmem opowiadał o najnowszych planach innych buntowników. Zauważył jej zmęczenie, coraz częściej pojawiające się zmarszczki, spadek kondycji. Wyglądała starzej, niż inne kobiety w jej wieku.
Cezarego zaczęły nękać wyrzuty sumienia. Długo nie chciał dopuścić do siebie tej myśli, lecz w końcu zrozumiał, że pogorszenie stanu zdrowia matki spowodowane jest jego wybrykami. Zbyt pochłonięty światłymi ideami, przestał przejmować się innymi ludźmi, którzy przecież również należeli do rzeczywistości miasteczka, o której z taką lubością zapomniał.
Rozmyślania na ten temat wciąż nie dawały mu spokoju, aż w końcu przyznał sam przed sobą, że czas porzucić idylliczne hasła. Zaczął wyręczać matkę w czynnościach, które mogły sprawiać jej trudność. Role syna i zmęczonej kobiety nareszcie odwróciły się, a nawet oboje zaczęli wspierać się wzajemnie.
Mimo smutku, jaki pozostawiły w Baryce wizja odchodzącej w zapomnienie rewolucji i krótka euforia nią spowodowana, przeżycia te dobrze wpłynęły na jego osobowość i poczucie wartości. Docenił prostotę codzienności, zrozumiał, że mimo największych starań, nigdy nie uda się w pozytywny sposób uciec od rzeczywistości. Poznał też konsekwencje, jakie mogą wyniknąć z powodu zbytniego poświęcenia uwagi rzeczom ulotnym i oddziałującym na uczucia, a zapominaniu o sprawach ważniejszych - i pewnych - które mimo swojej monotonności, pozostaną na zawsze częścią życia młodego człowieka.
5 November 2013
Renesans - test - odpowiedzi
1. Obecnie terminem „renesans” określa się epokę trwającą od XIV do XVI wieku. W różnych krajach epoka ta osiągała różną rozpiętość czasową – we Włoszech rozpoczęła się już w początku wieku XIV i natomiast w Europie północnej rozpoczęła się dopiero w wieku XV. We Włoszech historycy przyjmują jako datę końcową rok 1527, tzw. Sacco di Roma, kiedy to nastąpiło zdobycie i zniszczenie Rzymu przez niemiecko-hiszpańskie wojska cesarza Karola V, walczące m.in. z papieżem Klemensem VII i miastami włoskimi. Renesans północny trwał, zdaniem historyków do końca wieku XVI, choć w niektórych krajach (np. w Polsce) przedłużył się do początku wieku XVII.
Związek renesansu z antykiem:
Twórcy renesansowi zwrócili się w stronę tradycji greckiej i rzymskiej oraz biblijnej. Watki i postacie biblijne porównywano do starożytnych. Zachwycano się pieśniami Horacego, przemówieniami Cycerona, czytano Platona. Kochanowski pisząc „Pieśni” sięgnął do tradycji rzymskiego poety Horacego i jego wierszy „Carmina”. Powstawały nowe tłumaczenia Biblii.
2.Renesans (odrodzenie)- okres w historii kultury europejskiej obejmujący przede wszystkim XV i XVI wiek, określany często jako „odrodzenie dztuk i nauk”. Otwiera czasy nowożytne.
3.
a .reformacja- ruch religijny, zapoczątkował go Marcin Luter w XVI wieku, mając na celu odbudowę chrześcijaństwa.
b. humanista- człowiek, jako najwyższa wartość, posiadał wszechstronne wykształcenie, dbał o wartości ludzkie.
c. Antropocentryzm- pogląd filozoficzny i religijny według którego człowiek stanowi centrum i cel wszechświata, człowiek w centrum zainteresowania.
d. sielanka- utwór poetycki przedstawiający w sposób wyidealizowany uroki życia wiejskiego.
e. fraszka- krótki utwór liryczny, zazwyczaj rymowany lub wierszowany, o różnorodnej tematyce często humorystycznej lub ironicznej (satyrycznej). Często kończy się wyraźną puentą.
f. Makiawelizm- postawa wyrażająca się cynizmem, brakiem skrupułów w dążeniu do realizacji swoich celów.
4. „poeta doctus”- człowiek wykształcony, znający języki klasyczne m.in. łacinę i grekę. Człowiek o wszechstronnych zainteresowaniach (Jan Kochanowski, Mikołaj Sęp Szarzyński).Jest to również człowiek obeznany z literaturą poprzednich epok, kulturą, sztuką oraz tradycją.Poeta doctus był ideałem dla pisarzy humanizmu.
*ziemianin
„Żywot człowieka poczciwego” jest utworem parenetycznym. Ideałem jest poczciwy ziemianin – czyli szlachcic, właściciel dóbr ziemskich, wiodący prawy i spokojny żywot na swoich włościach. W utworze tym występuje magia liczb , szczególnie 4 (4 są płyny w człowieku i 4 typy ludzi: sangwinik, flegmatyk, choleryk, melancholik; 4 wiatry, 4 żywioły, 4 strony świata, 4 pory roku i 4 epoki życia człowieka. Rej podaje wiele pouczeń. Wyjaśniając swoim odbiorcom, czym jest szlachectwo, twierdzi, że nie jest to tylko wyróżnienie i powód do chwały, lecz przede wszystkim obowiązek, który nakłada na człowieka herb, powinność wobec ojczyzny i szereg cnót, które należy spełniać. Mikołaj Rej proponuje poczciwemu szlachcicowi spokojny tryb życia w posiadłości wiejskiej, korzystanie z wszelkich dóbr , jakie przynoszą kolejne pory roku.
5.motyw sokoła- w dobrze skomponowanej noweli występuje wyróżniony dominujący motyw (nazywany sokołem noweli), najczęściej konkretny przedmiot, któremu nadane jest specjalne, symboliczne znaczenie. Punktem kulminacyjnym jednowątkowej fabuły, w której każdej fazie pojawia się ten motyw, jest odmiana losu bohatera.Przykładem jest nowela „Dekameron- Sokół”. W noweli tej ubogi szlachcic Federigo poświęca ostatnią rzecz, jaka mu pozostała, ukochanego sokoła, przygotowując z niego pieczyste na obiad, by mieć czym ugościć ukochaną damę. Ten postępek odmienia los bohatera, bo wzruszona nim dama, nieprzychylna dotąd bohaterowi utworu, zgadza się wyjść za niego i czyni go bogatym.
6. Sonet V „O nietrwałej miłości rzeczy świata tego”
Utwór rozróżnia dwie miłości: trwałą (celem jej jest Bóg) i nietrwałą (jej obiektem są rzeczy świata).
Nasze myśli „cukrują” rzeczy, które kochamy, więc idealizują, upiększają wartości rzeczy takich jak: złoto, władza, sława, ludzka miłość, piękne oblicze. Rozkosze ziemskie nie odpędzą trwóg człowieczych, a przecież miłość jest słuszna. Człowiek w wierszu przeżywa konflikt pragnienia i nienasycenia. Wystawiony na pokusy, którym często ulega, a później stwierdza, że w rzeczywistości nie mają one żadnych wartości. Nie powinnniśmy marnować życia i energii na zapewnianie sobie dóbr materialnych. To Bóg jest celem wszelkiej miłości. W miłosierdziu Boskim człowiek może odnaleźć ukojenie.
7. król morderca- nie może być dobrym władcą, jego poddani nie czują się bezpieczni, ani szczęśliwi, taki władca doprowadzi do terroru w kraju.
Makbet na poczatku utworu jest dowodca armii,sluzy krolowi Szkocji.Jako tan Glamis pelni wiele zacnych i waznych funkcji w panstwie.Zawsze kieruje sie kodeksem rycerskim.Jako prawdziwemu rycerzowi, na seru lezy mu dobro swojej ojczyzny i krola.Dlatego tez bierze udzial w wielu bitwach.Jego cechami byly duma,heroizm i sprawiedliwosc.Wiedzmy zdradzilu mu tajemnice co go czeka w przyszlosci.Makbeta ogarnela zadza.Chcial jak najszybszego spelnienia przepowisci,stal sie chciwy.Jednak by zdobyc krolewska korone, musial zabic krola Duncana.Zabojstwo wiazalo sie ze zlamaniem kodeksu rycerskiego, a takze z zrewaniem wszystkich zasad moralnych jakimi pownien kierowac sie kazdy czlowqiek.Ten czyn przesladowal go do koca zycia.Zadze zdobycia tronu w Makbecie posysala sprytnie jego zona.Przekonywala go ,ze powinien zabic krola z milosci do niej.
Po spelnieniu przepowidni Makbet jest pelen lekow, niepewny swojej wladzy.Obawa przed utrata tronu popycha go do innych zbrodni,zabija coraz wiecej osob.Zaczynaja go dreczyc wyrzuty sumienia,widzi duchy swych ofiar.Wszystko co kiedys mialo sens zaczyna sie walic,rozpada sie jego malzenstwo.Makbetowi nawet smierc zony jest zupelnie obojetna,nie jest rzecza warta jego uwagi.Bohater jest swiadomy tego, ze zabojstwo krola pozbawilo go w zupelnosci cnot rycerskich.Lancuch zabojstw doprowadza go do ostatecznej kleski.
Czy wiec Makbet jest rycerzem, mezem, morderca albo krolem?
Moim zdaniem ogromny i to w dodatku negatywny wplyw na zycie Makbeta mialo spotkanie z czarownicami.Gdyby nie poznal tajemnicy swojej przyszlosci, nie dazyl by do jej spelnienia.Nie bez winy byla tu takze Lady Makbet,ktorej namowa ulegl. Te postacie zmienily jego osobe, z zacnego rycerza w morderce-tyrana.Inny los by go spotkal, gdyby cierpliwie czekal na to co mu przyniesie los.
Związek renesansu z antykiem:
Twórcy renesansowi zwrócili się w stronę tradycji greckiej i rzymskiej oraz biblijnej. Watki i postacie biblijne porównywano do starożytnych. Zachwycano się pieśniami Horacego, przemówieniami Cycerona, czytano Platona. Kochanowski pisząc „Pieśni” sięgnął do tradycji rzymskiego poety Horacego i jego wierszy „Carmina”. Powstawały nowe tłumaczenia Biblii.
2.Renesans (odrodzenie)- okres w historii kultury europejskiej obejmujący przede wszystkim XV i XVI wiek, określany często jako „odrodzenie dztuk i nauk”. Otwiera czasy nowożytne.
3.
a .reformacja- ruch religijny, zapoczątkował go Marcin Luter w XVI wieku, mając na celu odbudowę chrześcijaństwa.
b. humanista- człowiek, jako najwyższa wartość, posiadał wszechstronne wykształcenie, dbał o wartości ludzkie.
c. Antropocentryzm- pogląd filozoficzny i religijny według którego człowiek stanowi centrum i cel wszechświata, człowiek w centrum zainteresowania.
d. sielanka- utwór poetycki przedstawiający w sposób wyidealizowany uroki życia wiejskiego.
e. fraszka- krótki utwór liryczny, zazwyczaj rymowany lub wierszowany, o różnorodnej tematyce często humorystycznej lub ironicznej (satyrycznej). Często kończy się wyraźną puentą.
f. Makiawelizm- postawa wyrażająca się cynizmem, brakiem skrupułów w dążeniu do realizacji swoich celów.
4. „poeta doctus”- człowiek wykształcony, znający języki klasyczne m.in. łacinę i grekę. Człowiek o wszechstronnych zainteresowaniach (Jan Kochanowski, Mikołaj Sęp Szarzyński).Jest to również człowiek obeznany z literaturą poprzednich epok, kulturą, sztuką oraz tradycją.Poeta doctus był ideałem dla pisarzy humanizmu.
*ziemianin
„Żywot człowieka poczciwego” jest utworem parenetycznym. Ideałem jest poczciwy ziemianin – czyli szlachcic, właściciel dóbr ziemskich, wiodący prawy i spokojny żywot na swoich włościach. W utworze tym występuje magia liczb , szczególnie 4 (4 są płyny w człowieku i 4 typy ludzi: sangwinik, flegmatyk, choleryk, melancholik; 4 wiatry, 4 żywioły, 4 strony świata, 4 pory roku i 4 epoki życia człowieka. Rej podaje wiele pouczeń. Wyjaśniając swoim odbiorcom, czym jest szlachectwo, twierdzi, że nie jest to tylko wyróżnienie i powód do chwały, lecz przede wszystkim obowiązek, który nakłada na człowieka herb, powinność wobec ojczyzny i szereg cnót, które należy spełniać. Mikołaj Rej proponuje poczciwemu szlachcicowi spokojny tryb życia w posiadłości wiejskiej, korzystanie z wszelkich dóbr , jakie przynoszą kolejne pory roku.
5.motyw sokoła- w dobrze skomponowanej noweli występuje wyróżniony dominujący motyw (nazywany sokołem noweli), najczęściej konkretny przedmiot, któremu nadane jest specjalne, symboliczne znaczenie. Punktem kulminacyjnym jednowątkowej fabuły, w której każdej fazie pojawia się ten motyw, jest odmiana losu bohatera.Przykładem jest nowela „Dekameron- Sokół”. W noweli tej ubogi szlachcic Federigo poświęca ostatnią rzecz, jaka mu pozostała, ukochanego sokoła, przygotowując z niego pieczyste na obiad, by mieć czym ugościć ukochaną damę. Ten postępek odmienia los bohatera, bo wzruszona nim dama, nieprzychylna dotąd bohaterowi utworu, zgadza się wyjść za niego i czyni go bogatym.
6. Sonet V „O nietrwałej miłości rzeczy świata tego”
Utwór rozróżnia dwie miłości: trwałą (celem jej jest Bóg) i nietrwałą (jej obiektem są rzeczy świata).
Nasze myśli „cukrują” rzeczy, które kochamy, więc idealizują, upiększają wartości rzeczy takich jak: złoto, władza, sława, ludzka miłość, piękne oblicze. Rozkosze ziemskie nie odpędzą trwóg człowieczych, a przecież miłość jest słuszna. Człowiek w wierszu przeżywa konflikt pragnienia i nienasycenia. Wystawiony na pokusy, którym często ulega, a później stwierdza, że w rzeczywistości nie mają one żadnych wartości. Nie powinnniśmy marnować życia i energii na zapewnianie sobie dóbr materialnych. To Bóg jest celem wszelkiej miłości. W miłosierdziu Boskim człowiek może odnaleźć ukojenie.
7. król morderca- nie może być dobrym władcą, jego poddani nie czują się bezpieczni, ani szczęśliwi, taki władca doprowadzi do terroru w kraju.
Makbet na poczatku utworu jest dowodca armii,sluzy krolowi Szkocji.Jako tan Glamis pelni wiele zacnych i waznych funkcji w panstwie.Zawsze kieruje sie kodeksem rycerskim.Jako prawdziwemu rycerzowi, na seru lezy mu dobro swojej ojczyzny i krola.Dlatego tez bierze udzial w wielu bitwach.Jego cechami byly duma,heroizm i sprawiedliwosc.Wiedzmy zdradzilu mu tajemnice co go czeka w przyszlosci.Makbeta ogarnela zadza.Chcial jak najszybszego spelnienia przepowisci,stal sie chciwy.Jednak by zdobyc krolewska korone, musial zabic krola Duncana.Zabojstwo wiazalo sie ze zlamaniem kodeksu rycerskiego, a takze z zrewaniem wszystkich zasad moralnych jakimi pownien kierowac sie kazdy czlowqiek.Ten czyn przesladowal go do koca zycia.Zadze zdobycia tronu w Makbecie posysala sprytnie jego zona.Przekonywala go ,ze powinien zabic krola z milosci do niej.
Po spelnieniu przepowidni Makbet jest pelen lekow, niepewny swojej wladzy.Obawa przed utrata tronu popycha go do innych zbrodni,zabija coraz wiecej osob.Zaczynaja go dreczyc wyrzuty sumienia,widzi duchy swych ofiar.Wszystko co kiedys mialo sens zaczyna sie walic,rozpada sie jego malzenstwo.Makbetowi nawet smierc zony jest zupelnie obojetna,nie jest rzecza warta jego uwagi.Bohater jest swiadomy tego, ze zabojstwo krola pozbawilo go w zupelnosci cnot rycerskich.Lancuch zabojstw doprowadza go do ostatecznej kleski.
Czy wiec Makbet jest rycerzem, mezem, morderca albo krolem?
Moim zdaniem ogromny i to w dodatku negatywny wplyw na zycie Makbeta mialo spotkanie z czarownicami.Gdyby nie poznal tajemnicy swojej przyszlosci, nie dazyl by do jej spelnienia.Nie bez winy byla tu takze Lady Makbet,ktorej namowa ulegl. Te postacie zmienily jego osobe, z zacnego rycerza w morderce-tyrana.Inny los by go spotkal, gdyby cierpliwie czekal na to co mu przyniesie los.
2 November 2013
Karta pracy "Lalka" B. Prusa - odpowiedzi
Rozdział I Jak wygląda firma J. Mincel i S. Wokulski przez szkło butelek?
1. Wymień pięć okresów życia Stanisława Wokulskiego, o których rozmawiają Deklewski, Węgrowicz i ajent handlowy.
- pracował w sklepie Mincla
- ożenił się z wdową
- wyjechał na wojnę bułgarsko-turecką
- odziedziczył sklep Mincla
- przerwał naukę, by wziąć udział w powstaniu
Rozdział II Rządy starego subiekta
2. Odtwórz w punktach przebieg codziennego dnia Ignacego Rzeckiego.
- wstawał o 6 rano
- odbywał poranną toaletę
- ubierał się, wypuszczając przy tym psa
- czesał się
- był gotowy do pracy ok. godziny 8
- otwierał sklep
- sprawdzał towar
- zamykał sklep około godziny 20
- robił rozrachunek z bieżącego dnia oraz plan na następny dzień
- kładł się spać
Rozdział III Pamiętnik starego subiekta
3. Zapisz, co na temat swojej przeszłości mówi Ignacy Rzecki
Informacje o ojcu: żołnierz, później pracował jako woźny w KSW, wielki fan Napoleona, wieszał na ścianach jego portrety, zmarł około roku 1840
Informacje o ciotce Zuzannie: wyszła za mąż za Raczka, uważała, że w domu jest za mało portretów świętych, więc wieszała je obok wizerunków Napoleona
Ocena własnego dzieciństwa: Rzecki, mimo iż jego rodzina była uboga, w dzieciństwie był szczęśliwy; lubił puszczać latawce
Praca u starego Mincla: Domański z Raczkiem załatwili mu tę pracę. Czasem dostawał karę, gdy źle ją wykonywał. Wczesnym rankiem zamiatał sklep; pracował w nim 8 lat, wspomniał, że w sklepie wszystko zawsze odbywało się tak samo i w określonych porach
Rozdział VI W jaki sposób nowi ludzie ukazują się nad starymi horyzontami
6. Napisz, jakich informacji o Stanisławie Wokulskim udzielają Izabeli Łęckiej jej bliscy.
Ciotka Karolowa (Joanna): Wokulski przeznaczył pieniądze na opuszczone dzieci
Panna Florentyna: mówiła o tym, jak Wokulski był na Syberii oraz, że jest uroczym i eleganckim człowiekiem
Ojciec, Tomasz Łęcki: mówił, że pieniądze ma z gry w karty z Wokulskim, a także, że to człowiek, który w swoim umyśle ma energię i potencjał
Rozdział VII Gołąb wychodzi na spotkanie węża
7. W rozdziale tym po raz pierwszy narrator daje Wokulskiemu możliwość wypowiedzenia swoich myśli. Na podstawie monologu wewnętrznego Wokulskiego podaj przynajmniej trzy refleksje, które mu towarzyszą po spotkaniu Izabeli Łęckiej w sklepie.
- Izabela odnosiła się do niego pogardliwie
- uważał za głupotę to, że się w niej zakochał
- myślał, że to dzięki niej dorobił się pieniędzy, majątku
- po roku tęsknoty uznał, że jest mu obojętna
Rozdział VIII Medytacje
8. Podaj cztery przykłady pomocy, jakiej udziela Wokulski Wysockiemu.
- dał mu kilka rubli
- dał mu pracę
- obiecał pomóc jego bratu przenieść się do Skierniewic
- podarował mu konia
Rozdział IX Kładki, na których spotykają się ludzie różnych światów
9. Zacytuj słowa Wokulskiego, jakimi określa świat arystokracji, przyglądając się z konfesjonału tłumowi zebranemu w kościele.
„Inny świat… inny świat! – myślał Wokulski. – Co za fatalność popycha mnie w tamtą stronę?”
Rozdział X Pamiętnik starego subiekta
10. Odtwórz historię Szlangbauma.
Za młodu brał udział w powstaniu styczniowym, za co zesłano go na Syberię. Po powrocie do Polski nie wiodło mu się z powodu żydowskiego pochodzenia, zmienił więc nazwisko na Szlangowski. Jego ojciec nie mógł zrozumieć tego, że wypiera się swojego pochodzenia. Za niewielkie pieniądze pracował w sklepach jako subiekt, jednak nie zdobył przychylności innych; postanowił jednak wrócić do swojego pierwotnego nazwiska. Po stracie kolejnej posady trafił pod dach Wokulskiego, za co był mu niezmiernie wdzięczny.
Rozdział XI Stare marzenia i nowe znajomości
11. Zgromadź informacje na temat Juliana Ochockiego.
Relacje z Łęckimi: był kuzynem Tomasza i Izabeli
Wykształcenie: ukończył wydział mechaniczny na politechnice, wydział przyrodniczy w Warszawskiej Szkole Głównej
Zamiłowania: chce stworzyć wynalazek, który uczyni go sławnym i zmieni życie ludzi, uwielbia naukę, szczególnie dziedziny ścisłe; ma już swego rodzaju dorobek naukowy (np. projekt lampy)
Wygląd: nieułożone włosy, niedopięta kamizelka, źle ułożony krawat – nie przykładał zbytniej wagi do swojego wyglądu zewnętrznego
Rozdział XII Wędrówki za cudzymi interesami
12. Napisz jednym zdaniem, jak adwokat i stary Szlangbaum reagują na chęć zakupu kamienicy przez Wokulskiego za dziewięćdziesiąt tysięcy rubli.
Byli zdziwieni, że Wokulski chce zapłacić aż tyle, ponieważ faktycznie kamienica była warta o wiele mniej.
Rozdział XIII Wielkopańskie zabawy
13. Napisz własnymi słowami, jak przedstawiciele arystokracji ustosunkowują się do poczynań Wokulskiego (zakup konia, wyścigi, pojedynek).
Nie są zadowoleni z tego, co robi Wokulski, zwłaszcza z wygrania wyścigów.
Rozdział XIV Dziewicze marzenia
14. Uzupełnij tabelę, zwracając uwagę na to, jak Izabela Łęcka ocenia Wokulskiego.
Faza pierwsza (pierwszy raz): wykupił serwis Łęckich, grał w karty z Tomaszem; sposób postrzegania przez Łęcką: Widziała w nim sprytnego i mało rozgarniętego człowieka.
Faza druga: zwolnił z pracy Mrączkowskiego i nie chciał z powrotem dać mu stanowiska, zmienił zdanie pod wpływem Izabeli; sposób postrzegania…: Od razu poznaje w nim prawdziwego kupca oraz dziwi się, że nie mówi on po angielsku
Faza trzecia: Wokulski jest na przyjęciu; sposób postrzegania…: Izabela uważa, ż mogłaby się z nim zaprzyjaźnić, a może nawet zakochać, jednak nie jest jeszcze do tego całkowicie przekonana
Faza czwarta: Spotykają się na spacerze; sposób postrzegania…: chciałaby, aby poświęcał jej więcej uwagi podczas takich spotkań
Rozdział XV W jaki sposób duszą ludzką szarpie namiętność, a w jaki rozsądek
15. Narrator po raz kolejny oddaje głos bohaterowi. Streść dokładnie monolog wewnętrzny Wokulskiego na podstawie trzeciego akapitu (Cóż ja robię złego (…) pytał sam siebie w rozdrażnieniu.)
Wokulski rozmyśla na temat swoich uczuć do Izabeli, zdaje sobie sprawę, że robi, co tylko może, by zdobyć serce ukochanej kobiety, ale ona nie odwzajemnia jego miłości. W pewnym stopniu czuje się winny temu, że się zakochał, chociaż nie ma pojęcia, co w tym złego.
Rozdział XVI „Ona” – „On” – i ci inni
16. Na chwilę przed przyjściem Wokulskiego na obiad do Łęckich Izabela i Tomasz snuja plany wobec głównego bohatera:
A. Izabela na temat miłości do Rossiego (akapit: Panna Izabela wstrząsnęła się, (…) Może by zresztą zapomnieć o tym kupiectwie…): Izabela zastanawia się nad tym, co może wyniknąć z jej miłości do Rossiego. Wyobrażała sobie Wokulskiego, jako doskonałego powiernika, z którym mogłaby porozmawiać o swoim uczuciu.
B. Tomasz na temat korzyści, jakie mogą płynąć z interesów z Wokulskim (akapit: Wokulski jest to człowiek ogromnie zręczny i energiczny! (…) I on, naturalnie, zobaczywszy, z kim ma do czynienia, zmięknie od razu i może nawet wykaże taki dochód, o jakim mi się nie śniło…). Tpmasz jest pewny, że Wokulski pomógłby mu zdobyć jeszcze większy majątek. Wie, że jest on bardzo dobrym kupcem.
Rozdział XVII Kiełkowanie rozmaitych zasiewów i złudzeń
17. Wymień trzy konkretne działania, jakich się podjął Wokulski dla innych ludzi.
- nie ukarał Obermana za zgubienie 400 rubli
- podarował Marii trochę pieniędzy
- załatwił Rossiemu owacje
Rozdział XVIII Zdumienia, przywidzenia i obserwacje starego subiekta
18. Wymień cztery przykłady nietypowych dla Rzeckiego zachowań.
- spóźnił się do pracy
- po spektaklu wypił za dużo
- ubrał się schludnie i elegancko
- poszedł do teatru
Rozdział XIX Pierwsze ostrzeżenie
19. Napisz, co wzburzyło Wokulskiego w domu Łęckich.
Zdenerwowało go to, że Izabela flirtuje ze Starskim oraz, że jest obrażany w rozmowie po angielsku.
Rozdział I Pamiętnik starego subiekta
20. Zgromadź jak najwięcej informacji na temat przeszłości Wokulskiego
Fascynował się nauką i tworzeniem nowych wynalazków, jednak ojciec nie pozwalał mu się kształcić. W końcu wyjechał na uniwersytet, udzielał też korepetycji. Zamieszkał u Rzeckiego, a mniej więcej w tym samym czasie swatano go z Kasią, jednak nie interesował go ten związek. Po jakimś czasie Stanisław zaczął znikać z domu, przygotowując się do powstania styczniowego. Po dwóch latach jego działalności okazało się, że był w Irkucku. Poślubił Małgorzatę, która zmarła po pięciu latach małżeństwa. Następnie wyjechał do Bułgarii.
Rozdział II Pamiętnik starego subiekta
21. Scharakteryzuj sytuację mieszkańców kamienicy
Wirski: Był biedny, mieszkał z rodziną. Stróż, często niezbyt lubiany.
Patkiewicz i Maleski: nie mieli z czego zapłacić czynszu za mieszkanie, żyli w nim bardzo biednie
Krzeszowska: pragnie, by pani Stawska się wyprowadziła. Jest związana z mieszkaniem, bo przypomina jej ono o córce.
Stawska: jej mąż nie powrócił zza granicy, mieszka z matką i Heleną, swoją córką.
Rozdział VI Wiejskie rozrywki
25. Wokulski i Wąsowska długo rozmawiali podczas przejażdżki konnej. Poniższe cytaty pochodzą z ich wypowiedzi. Napisz własnymi słowami, jak rozmówca odpowiedział na wskazane słowa
a) Wokulski odpowiada, że owszem, można być szczęśliwym mając 100tyś rubli, ponieważ każdy ma szczęście w sobie.
b) Wąsowska odpowiedziała, że bawi się swoimi licznymi adoratorami, oraz, że w ten sposób próbuje wypełnić pewną pustkę w swoim życiu.
c) nowy człowiek w życiu pani Wąsowskiej byłby jej prawdziwą miłością, czymś odmiennym od uczuć, które znała dotychczas
26. Wpisz w tabelę poglądy Wokulskiego i Łęckiej na temat arystokracji
Łęcka: arystokracja istnieje, by inni mogli ją naśladować; to właśnie arystokraci stworzyli najpiękniejsze francuskie zabytki
Wokulski: uważa, że to nie szlachta stworzyła piękne budynki w Paryżu, a zwykli budowniczy; arystokraci potrafią jedynie wydawać pieniądze
Rozdział VIII Lasy, ruiny i czary
27. Zgromadź wszystkie informacje na temat Węgiełka.
Pochodzi z Zasławia, jest stolarzem. Otrzymał od Wokulskiego pomoc w odbudowie starego warsztatu. W ruinach zamku wyrył w kamieniu napis na temat czasu spędzonego tam przez prezesową z jej ukochanym. W Warszawie spotkał się z Marianną, z którą postanowił wziąć ślub.
Rozdział IX Pamiętnik starego subiekta
28. Zacytuj dwie krążące po Warszawie opinie na temat Wokulskiego i jego poczynań
„- Nie sądzę również jego patriotyzmu, panie Rzecki, ale szczerze panu powiem (bo przecież wobec pana muszę być szczery), że te perkaliki moskiewskie… Rozumie Pan?”
„- Ci sami ludzie, którzy mnie ostrzegają, że Suzin jest hultaj, przed miesiącem pisali do Suzina, że ja jestem bankrut, szchraj, eks-powstaniec.”
Rozdział X Pamiętnik starego subiekta
29. Streść historię z lalką baronowej
Helenka, córka pani Stawskiej, zobaczyła podczas wizyty u Baronowej Krzeszkowskiej śliczną lalkę, która należała do zmarłej córki baronowej. Dziewczynce lalka bardzo się spodobała, aż w końcu Stawska kupiła jej taką samą w sklepie u Wokulskiego. Krzeszkowska posądzała Stawską o romans z jej mężem, dlatego zdenerwował ją widok szczęśliwej Heleny. Posądziła więc Stawską o to, że ta ukradła jej rzecz należącą do jej zmarłej córki. W końcu odbył się proces. Stawską wsparli studenci, którym baronowa niegdyś zawyżyła czynsz. Wokulski także wstawił się za nią; kazał rozpruć lalkę, gdyż w środku znajdowała się nazwa jego sklepu – w ten sposób wykazano niewinność oskarżonej.
Rozdział XI Pamiętnik Starego subiekta
30. „Jak setki i tysiące innych. Piękna, rozpieszczona, ale bez duszy.” – powiedział Szuman o Izabeli. Czy zgadzasz się z tą opinią? Uzasadnij.
Zgadzam się z wypowiedzią Szumana, ponieważ Izabela rzeczywiście była kobietą niezwykłej urody oraz, jak sama twierdziła, dobrze urodzoną, jednakże była oziębła w stosunkach z innymi ludźmi, czasem z przedstawicielami innych warstw społecznych, a w szczególności była niestała w uczuciach i nie umiała naprawdę pokochać jednego mężczyzny. Zraniła Wokulskiego pierwszy raz, gdy obraziła go przy Starskim, a następnie, gdy ze Starskim romansowała.
Rozdział XII Damy i kobiety
31. Izabela w rozmowie z Kazią Wąsowską zdradza swój program wobec Wokulskiego. Prześledź wypowiedź bohaterek i zapisz plany Izabeli wobec Stanisława.
Izabela pragnie, by Stanisław sprzedał sklep do czerwca, ale nie wie jeszcze, czego sobie zażyczyć w sprawie spółki ze Wschodem. Chce też, by Wokulski pozwolił jej utrzymać dawne znajomości, nawet te z mężczyznami – jeśli te warunki będą spełnione, to Izabela zgodzi się go poślubić.
Rozdział XIII W jaki sposób zaczynają się otwierać oczy
32. Napisz, jakie plany snuje Węgiełek?
Węgiełek chce wrócić do Zasławka. Mówi Wokulskiemu, że chce także ożenić się z Marianną, którą mimo jej przeszłości, bardzo kocha.
Rozdział XV Tempus fugit, aeternitas manet
34. Podaj dwa powody, dla których Wokulski wysiadł z pociągu
- podsłuchał rozmowę Starskiego z Izabelą, w której dowiedział się, że ukochana go oszukuje
- udał, że jest wezwany do Warszawy
Rozdział XVIII Pamiętnik starego subiekta
37. Pamiętnik starego subiekta tym razem składa się z dziewięciu krótkich notatek. Napisz, jakie informacje zawiera każda z nich
1. Śmierć Ludwika Napoleona.
2. Lisiecki przeniósł się do Amsterdamu.
3. Słabnące zdrowie Rzeckiego.
4. Urodziny Henryka Szlangbauma.
5. Ofiara Krzeszowskiej na przytułek.
6. Antyżydowskie nastroje.
7. Wyjazd Wokulskiego do Moskwy.
8. Ofiara w intencji Ludwika.
9. Rozważania na temat sił rządzących światem.
Rozdział XIX …?…
38. Wyjaśnij w dwóch – trzech zdaniach, jak rozumiesz scenę, w której z kieszeni Rzeckiego wypada list ze słowami „non omnis moriar”.
„Non omnis moriar” oznacza „nie wszystek umrę”. Jest to symbolem tego, że poglądy Rzeckiego przetrwają także po jego śmierci.
1. Wymień pięć okresów życia Stanisława Wokulskiego, o których rozmawiają Deklewski, Węgrowicz i ajent handlowy.
- pracował w sklepie Mincla
- ożenił się z wdową
- wyjechał na wojnę bułgarsko-turecką
- odziedziczył sklep Mincla
- przerwał naukę, by wziąć udział w powstaniu
Rozdział II Rządy starego subiekta
2. Odtwórz w punktach przebieg codziennego dnia Ignacego Rzeckiego.
- wstawał o 6 rano
- odbywał poranną toaletę
- ubierał się, wypuszczając przy tym psa
- czesał się
- był gotowy do pracy ok. godziny 8
- otwierał sklep
- sprawdzał towar
- zamykał sklep około godziny 20
- robił rozrachunek z bieżącego dnia oraz plan na następny dzień
- kładł się spać
Rozdział III Pamiętnik starego subiekta
3. Zapisz, co na temat swojej przeszłości mówi Ignacy Rzecki
Informacje o ojcu: żołnierz, później pracował jako woźny w KSW, wielki fan Napoleona, wieszał na ścianach jego portrety, zmarł około roku 1840
Informacje o ciotce Zuzannie: wyszła za mąż za Raczka, uważała, że w domu jest za mało portretów świętych, więc wieszała je obok wizerunków Napoleona
Ocena własnego dzieciństwa: Rzecki, mimo iż jego rodzina była uboga, w dzieciństwie był szczęśliwy; lubił puszczać latawce
Praca u starego Mincla: Domański z Raczkiem załatwili mu tę pracę. Czasem dostawał karę, gdy źle ją wykonywał. Wczesnym rankiem zamiatał sklep; pracował w nim 8 lat, wspomniał, że w sklepie wszystko zawsze odbywało się tak samo i w określonych porach
Rozdział VI W jaki sposób nowi ludzie ukazują się nad starymi horyzontami
6. Napisz, jakich informacji o Stanisławie Wokulskim udzielają Izabeli Łęckiej jej bliscy.
Ciotka Karolowa (Joanna): Wokulski przeznaczył pieniądze na opuszczone dzieci
Panna Florentyna: mówiła o tym, jak Wokulski był na Syberii oraz, że jest uroczym i eleganckim człowiekiem
Ojciec, Tomasz Łęcki: mówił, że pieniądze ma z gry w karty z Wokulskim, a także, że to człowiek, który w swoim umyśle ma energię i potencjał
Rozdział VII Gołąb wychodzi na spotkanie węża
7. W rozdziale tym po raz pierwszy narrator daje Wokulskiemu możliwość wypowiedzenia swoich myśli. Na podstawie monologu wewnętrznego Wokulskiego podaj przynajmniej trzy refleksje, które mu towarzyszą po spotkaniu Izabeli Łęckiej w sklepie.
- Izabela odnosiła się do niego pogardliwie
- uważał za głupotę to, że się w niej zakochał
- myślał, że to dzięki niej dorobił się pieniędzy, majątku
- po roku tęsknoty uznał, że jest mu obojętna
Rozdział VIII Medytacje
8. Podaj cztery przykłady pomocy, jakiej udziela Wokulski Wysockiemu.
- dał mu kilka rubli
- dał mu pracę
- obiecał pomóc jego bratu przenieść się do Skierniewic
- podarował mu konia
Rozdział IX Kładki, na których spotykają się ludzie różnych światów
9. Zacytuj słowa Wokulskiego, jakimi określa świat arystokracji, przyglądając się z konfesjonału tłumowi zebranemu w kościele.
„Inny świat… inny świat! – myślał Wokulski. – Co za fatalność popycha mnie w tamtą stronę?”
Rozdział X Pamiętnik starego subiekta
10. Odtwórz historię Szlangbauma.
Za młodu brał udział w powstaniu styczniowym, za co zesłano go na Syberię. Po powrocie do Polski nie wiodło mu się z powodu żydowskiego pochodzenia, zmienił więc nazwisko na Szlangowski. Jego ojciec nie mógł zrozumieć tego, że wypiera się swojego pochodzenia. Za niewielkie pieniądze pracował w sklepach jako subiekt, jednak nie zdobył przychylności innych; postanowił jednak wrócić do swojego pierwotnego nazwiska. Po stracie kolejnej posady trafił pod dach Wokulskiego, za co był mu niezmiernie wdzięczny.
Rozdział XI Stare marzenia i nowe znajomości
11. Zgromadź informacje na temat Juliana Ochockiego.
Relacje z Łęckimi: był kuzynem Tomasza i Izabeli
Wykształcenie: ukończył wydział mechaniczny na politechnice, wydział przyrodniczy w Warszawskiej Szkole Głównej
Zamiłowania: chce stworzyć wynalazek, który uczyni go sławnym i zmieni życie ludzi, uwielbia naukę, szczególnie dziedziny ścisłe; ma już swego rodzaju dorobek naukowy (np. projekt lampy)
Wygląd: nieułożone włosy, niedopięta kamizelka, źle ułożony krawat – nie przykładał zbytniej wagi do swojego wyglądu zewnętrznego
Rozdział XII Wędrówki za cudzymi interesami
12. Napisz jednym zdaniem, jak adwokat i stary Szlangbaum reagują na chęć zakupu kamienicy przez Wokulskiego za dziewięćdziesiąt tysięcy rubli.
Byli zdziwieni, że Wokulski chce zapłacić aż tyle, ponieważ faktycznie kamienica była warta o wiele mniej.
Rozdział XIII Wielkopańskie zabawy
13. Napisz własnymi słowami, jak przedstawiciele arystokracji ustosunkowują się do poczynań Wokulskiego (zakup konia, wyścigi, pojedynek).
Nie są zadowoleni z tego, co robi Wokulski, zwłaszcza z wygrania wyścigów.
Rozdział XIV Dziewicze marzenia
14. Uzupełnij tabelę, zwracając uwagę na to, jak Izabela Łęcka ocenia Wokulskiego.
Faza pierwsza (pierwszy raz): wykupił serwis Łęckich, grał w karty z Tomaszem; sposób postrzegania przez Łęcką: Widziała w nim sprytnego i mało rozgarniętego człowieka.
Faza druga: zwolnił z pracy Mrączkowskiego i nie chciał z powrotem dać mu stanowiska, zmienił zdanie pod wpływem Izabeli; sposób postrzegania…: Od razu poznaje w nim prawdziwego kupca oraz dziwi się, że nie mówi on po angielsku
Faza trzecia: Wokulski jest na przyjęciu; sposób postrzegania…: Izabela uważa, ż mogłaby się z nim zaprzyjaźnić, a może nawet zakochać, jednak nie jest jeszcze do tego całkowicie przekonana
Faza czwarta: Spotykają się na spacerze; sposób postrzegania…: chciałaby, aby poświęcał jej więcej uwagi podczas takich spotkań
Rozdział XV W jaki sposób duszą ludzką szarpie namiętność, a w jaki rozsądek
15. Narrator po raz kolejny oddaje głos bohaterowi. Streść dokładnie monolog wewnętrzny Wokulskiego na podstawie trzeciego akapitu (Cóż ja robię złego (…) pytał sam siebie w rozdrażnieniu.)
Wokulski rozmyśla na temat swoich uczuć do Izabeli, zdaje sobie sprawę, że robi, co tylko może, by zdobyć serce ukochanej kobiety, ale ona nie odwzajemnia jego miłości. W pewnym stopniu czuje się winny temu, że się zakochał, chociaż nie ma pojęcia, co w tym złego.
Rozdział XVI „Ona” – „On” – i ci inni
16. Na chwilę przed przyjściem Wokulskiego na obiad do Łęckich Izabela i Tomasz snuja plany wobec głównego bohatera:
A. Izabela na temat miłości do Rossiego (akapit: Panna Izabela wstrząsnęła się, (…) Może by zresztą zapomnieć o tym kupiectwie…): Izabela zastanawia się nad tym, co może wyniknąć z jej miłości do Rossiego. Wyobrażała sobie Wokulskiego, jako doskonałego powiernika, z którym mogłaby porozmawiać o swoim uczuciu.
B. Tomasz na temat korzyści, jakie mogą płynąć z interesów z Wokulskim (akapit: Wokulski jest to człowiek ogromnie zręczny i energiczny! (…) I on, naturalnie, zobaczywszy, z kim ma do czynienia, zmięknie od razu i może nawet wykaże taki dochód, o jakim mi się nie śniło…). Tpmasz jest pewny, że Wokulski pomógłby mu zdobyć jeszcze większy majątek. Wie, że jest on bardzo dobrym kupcem.
Rozdział XVII Kiełkowanie rozmaitych zasiewów i złudzeń
17. Wymień trzy konkretne działania, jakich się podjął Wokulski dla innych ludzi.
- nie ukarał Obermana za zgubienie 400 rubli
- podarował Marii trochę pieniędzy
- załatwił Rossiemu owacje
Rozdział XVIII Zdumienia, przywidzenia i obserwacje starego subiekta
18. Wymień cztery przykłady nietypowych dla Rzeckiego zachowań.
- spóźnił się do pracy
- po spektaklu wypił za dużo
- ubrał się schludnie i elegancko
- poszedł do teatru
Rozdział XIX Pierwsze ostrzeżenie
19. Napisz, co wzburzyło Wokulskiego w domu Łęckich.
Zdenerwowało go to, że Izabela flirtuje ze Starskim oraz, że jest obrażany w rozmowie po angielsku.
Rozdział I Pamiętnik starego subiekta
20. Zgromadź jak najwięcej informacji na temat przeszłości Wokulskiego
Fascynował się nauką i tworzeniem nowych wynalazków, jednak ojciec nie pozwalał mu się kształcić. W końcu wyjechał na uniwersytet, udzielał też korepetycji. Zamieszkał u Rzeckiego, a mniej więcej w tym samym czasie swatano go z Kasią, jednak nie interesował go ten związek. Po jakimś czasie Stanisław zaczął znikać z domu, przygotowując się do powstania styczniowego. Po dwóch latach jego działalności okazało się, że był w Irkucku. Poślubił Małgorzatę, która zmarła po pięciu latach małżeństwa. Następnie wyjechał do Bułgarii.
Rozdział II Pamiętnik starego subiekta
21. Scharakteryzuj sytuację mieszkańców kamienicy
Wirski: Był biedny, mieszkał z rodziną. Stróż, często niezbyt lubiany.
Patkiewicz i Maleski: nie mieli z czego zapłacić czynszu za mieszkanie, żyli w nim bardzo biednie
Krzeszowska: pragnie, by pani Stawska się wyprowadziła. Jest związana z mieszkaniem, bo przypomina jej ono o córce.
Stawska: jej mąż nie powrócił zza granicy, mieszka z matką i Heleną, swoją córką.
Rozdział VI Wiejskie rozrywki
25. Wokulski i Wąsowska długo rozmawiali podczas przejażdżki konnej. Poniższe cytaty pochodzą z ich wypowiedzi. Napisz własnymi słowami, jak rozmówca odpowiedział na wskazane słowa
a) Wokulski odpowiada, że owszem, można być szczęśliwym mając 100tyś rubli, ponieważ każdy ma szczęście w sobie.
b) Wąsowska odpowiedziała, że bawi się swoimi licznymi adoratorami, oraz, że w ten sposób próbuje wypełnić pewną pustkę w swoim życiu.
c) nowy człowiek w życiu pani Wąsowskiej byłby jej prawdziwą miłością, czymś odmiennym od uczuć, które znała dotychczas
26. Wpisz w tabelę poglądy Wokulskiego i Łęckiej na temat arystokracji
Łęcka: arystokracja istnieje, by inni mogli ją naśladować; to właśnie arystokraci stworzyli najpiękniejsze francuskie zabytki
Wokulski: uważa, że to nie szlachta stworzyła piękne budynki w Paryżu, a zwykli budowniczy; arystokraci potrafią jedynie wydawać pieniądze
Rozdział VIII Lasy, ruiny i czary
27. Zgromadź wszystkie informacje na temat Węgiełka.
Pochodzi z Zasławia, jest stolarzem. Otrzymał od Wokulskiego pomoc w odbudowie starego warsztatu. W ruinach zamku wyrył w kamieniu napis na temat czasu spędzonego tam przez prezesową z jej ukochanym. W Warszawie spotkał się z Marianną, z którą postanowił wziąć ślub.
Rozdział IX Pamiętnik starego subiekta
28. Zacytuj dwie krążące po Warszawie opinie na temat Wokulskiego i jego poczynań
„- Nie sądzę również jego patriotyzmu, panie Rzecki, ale szczerze panu powiem (bo przecież wobec pana muszę być szczery), że te perkaliki moskiewskie… Rozumie Pan?”
„- Ci sami ludzie, którzy mnie ostrzegają, że Suzin jest hultaj, przed miesiącem pisali do Suzina, że ja jestem bankrut, szchraj, eks-powstaniec.”
Rozdział X Pamiętnik starego subiekta
29. Streść historię z lalką baronowej
Helenka, córka pani Stawskiej, zobaczyła podczas wizyty u Baronowej Krzeszkowskiej śliczną lalkę, która należała do zmarłej córki baronowej. Dziewczynce lalka bardzo się spodobała, aż w końcu Stawska kupiła jej taką samą w sklepie u Wokulskiego. Krzeszkowska posądzała Stawską o romans z jej mężem, dlatego zdenerwował ją widok szczęśliwej Heleny. Posądziła więc Stawską o to, że ta ukradła jej rzecz należącą do jej zmarłej córki. W końcu odbył się proces. Stawską wsparli studenci, którym baronowa niegdyś zawyżyła czynsz. Wokulski także wstawił się za nią; kazał rozpruć lalkę, gdyż w środku znajdowała się nazwa jego sklepu – w ten sposób wykazano niewinność oskarżonej.
Rozdział XI Pamiętnik Starego subiekta
30. „Jak setki i tysiące innych. Piękna, rozpieszczona, ale bez duszy.” – powiedział Szuman o Izabeli. Czy zgadzasz się z tą opinią? Uzasadnij.
Zgadzam się z wypowiedzią Szumana, ponieważ Izabela rzeczywiście była kobietą niezwykłej urody oraz, jak sama twierdziła, dobrze urodzoną, jednakże była oziębła w stosunkach z innymi ludźmi, czasem z przedstawicielami innych warstw społecznych, a w szczególności była niestała w uczuciach i nie umiała naprawdę pokochać jednego mężczyzny. Zraniła Wokulskiego pierwszy raz, gdy obraziła go przy Starskim, a następnie, gdy ze Starskim romansowała.
Rozdział XII Damy i kobiety
31. Izabela w rozmowie z Kazią Wąsowską zdradza swój program wobec Wokulskiego. Prześledź wypowiedź bohaterek i zapisz plany Izabeli wobec Stanisława.
Izabela pragnie, by Stanisław sprzedał sklep do czerwca, ale nie wie jeszcze, czego sobie zażyczyć w sprawie spółki ze Wschodem. Chce też, by Wokulski pozwolił jej utrzymać dawne znajomości, nawet te z mężczyznami – jeśli te warunki będą spełnione, to Izabela zgodzi się go poślubić.
Rozdział XIII W jaki sposób zaczynają się otwierać oczy
32. Napisz, jakie plany snuje Węgiełek?
Węgiełek chce wrócić do Zasławka. Mówi Wokulskiemu, że chce także ożenić się z Marianną, którą mimo jej przeszłości, bardzo kocha.
Rozdział XV Tempus fugit, aeternitas manet
34. Podaj dwa powody, dla których Wokulski wysiadł z pociągu
- podsłuchał rozmowę Starskiego z Izabelą, w której dowiedział się, że ukochana go oszukuje
- udał, że jest wezwany do Warszawy
Rozdział XVIII Pamiętnik starego subiekta
37. Pamiętnik starego subiekta tym razem składa się z dziewięciu krótkich notatek. Napisz, jakie informacje zawiera każda z nich
1. Śmierć Ludwika Napoleona.
2. Lisiecki przeniósł się do Amsterdamu.
3. Słabnące zdrowie Rzeckiego.
4. Urodziny Henryka Szlangbauma.
5. Ofiara Krzeszowskiej na przytułek.
6. Antyżydowskie nastroje.
7. Wyjazd Wokulskiego do Moskwy.
8. Ofiara w intencji Ludwika.
9. Rozważania na temat sił rządzących światem.
Rozdział XIX …?…
38. Wyjaśnij w dwóch – trzech zdaniach, jak rozumiesz scenę, w której z kieszeni Rzeckiego wypada list ze słowami „non omnis moriar”.
„Non omnis moriar” oznacza „nie wszystek umrę”. Jest to symbolem tego, że poglądy Rzeckiego przetrwają także po jego śmierci.
Subscribe to:
Posts (Atom)